Met mensen praten over ‘hun’ kerkgebouw. Iets leuker kan ik nauwelijks bedenken. Dat is logisch voor een interieurarchitect die zich speciaal richt op kerkinterieurs. Ik kon m’n hart dan ook ophalen tijdens de tweedaagse beurs ‘Kerk en Gemeente’. Daar viel ook voor mij nog heel wat te ontdekken… 

Zoveel mensen, zoveel kerken, zoveel smaken. En toch, opvallend veel mensen zijn heel tevreden met het interieur van hun kerkgebouw. De één is dolblij met de monumentale uitstraling, de ander vertelt juist enthousiast over recente vernieuwingen.

Ik hoorde ook verhalen van gebouwen die, volgens de gebruikers, aan een flinke opknapbeurt toe zijn. Ook daar zie je dat smaken verschillen en wensen uiteenlopen. De één wil bij een verbouwing echt een nieuwe, frisse blik, terwijl de ander erop aandringt dat het karakter van het gebouw niet verloren gaat. Ik vind dat een prachtige combinatie die precies aansluit bij mijn kracht: het ontwerpen van eigentijdse kerkinterieurs met respect voor traditie.

Schuine vensterbanken?

Een beroemde Nederlandse architect – zo gaat het verhaal- heeft ooit een appartementencomplex  ontworpen met schuine vensterbanken. Waarom? Omdat hij geen uitstalling van planten en beeldjes voor de ramen wilde. Het zou ‘zijn’ gevelbeeld verstoren. Als het verhaal waar is, dan ontwierp deze man vooral voor zichzelf, niet voor de gebruikers van het gebouw.
Datzelfde gebeurt ook weleens in kerken, zo hoorde ik van een beursbezoeker. Hij was niet zo enthousiast over de nieuwbouw. Waarom niet? De ontwerper had niet geluisterd naar de gebruiker. Het ontwerp was wel mooi, maar eigenlijk onhandig in het gebruik.

Luisteren, daar draait het dus om. Ik heb het maar weer stevig in m’n oren geknoopt.

Samen verder

Veel kerkdeuren sluiten. Gemeentes gaan, soms noodgedwongen, samen verder. Twee dames vertelden hoe ze hopen dat het ‘eigen’ kerkgebouw behouden kan blijven. Logisch, die kerk is voor hen meer dan een verzameling stenen. Het gebouw is verbonden met de grote gebeurtenissen in het leven: geboorte, huwelijk, overlijden en de vertrouwde plek waar ze wekelijks samenkomen.  Soms al wel 50 jaar.
Bij het samengaan van gemeenten of parochies is dat de uitdaging van mij als interieurarchitect: om een gevoel van ‘ons’ te creëren in de kerk die wél blijft. Ook al is dat de kerk van de ‘ander’.

Citroenen voor bloemen

En dan de citroenen. Die stonden op onze eigen stand in een grote vaas. De frisse inhoud was aanleiding tot veel leuke gesprekken en voor bezoekers betekende het een kans om bloemencheques te winnen. Hun uitdaging was om het aantal citroenen in de vaas te raden.
In totaal hebben we 178 ingevulde formulieren gekregen van mensen die kans wilde maken op één van de vier bloemenbonnen van 25,- euro, te gebruiken voor liturgisch bloemwerk of voor iemand in de kerk die wel een bloemetje kan gebruiken. De jongste deelnemer was 7 en de oudste 88 jaar. Het laagste ingevulde aantal citroenen was 48, het hoogste 1273. De meest genoemde aantallen zijn 75, 86 en 98 (allemaal 7x). Op het filmpje zie je hoeveel citroenen er daadwerkelijk in de vaas zaten.

We feliciteren de deelnemers uit de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt in Huizen en de Kloostergemeente Nijmegen met het exact raden van het aantal citroenen. Daarnaast waren er nog 3 kaarten waarop 1 citroen minder en 3 kaarten waarop 1 citroen meer was geraden. In plaats van twee bloemenbonnen van 25,- te verloten onder deze 6 kaarten, hebben we besloten voor alle zes een bloemenbon van 12,50 ter beschikking te stellen. Dit zijn de Hervormde gemeente Monster, de Hersteld Hervormde Gemeente Ridderkerk, de Parochie federatie Maasdorpen, de VEG-Nieuwleven Sliedrecht, de Hervormde Gemeente Asperen en de Hoeksteen in Zwijndrecht.